Ben gittim..
Sabah daha mesaiye başlamadan bir mesaj düşer önünüze..
Yukarı köyden/mahalleden Ahmet Oğlu Mehmet şehit düşmüştür. Gereği..
Yarabbim dersin, dağa çıksam üç gün aç susuz kalsam da şu haberi vermesem ama giyersin tören üniformanı, birkaç Mehmetçikle birlikte, hastaneden gelen ambulansı da alırsın arkaya, düşersin yola..
Vatandaş da öğrenmiştir artık, önde bir askeri araç arkada bir ambulans geliyorsa bir eve ateş düştü demektir…
Yaklaştığın her kasaba veya köyün buz kesildiğini hissedersin…
İçinden geçtiğin her yer rahatlar…
Varırsın köye..
Askerde evladı olan her haneden inceden bir sızının yükseldiğini, aman bizim eve doğru gelmesin diye dua edildiğini neredeyse duyarsın..
Bütün köy donmuştur adeta, herkes büyülenmiş gibi izler seni, hangi eve gidilecek diye ızdıraplı bir merak sarar ortalığı..
Şehidin evine doğru yaklaşmaya başladığında, bahçedeki ihtiyarın büyülenmiş gibi sana baktığını, bacaklarının titremeye başladığını, elindeki bastondan güç alarak zar zor ayakta durmaya çalıştığını görürsün..
Ayakların geri geri gider..
Bahçede ki çocuklar eve doğru koşar.
Pencerelerde bir hareket başlar ve kapının önüne telaşla bir anne çıkar, bir sana, bir arkanda yere bakan mehmetçiklere, bir de ambulansa bakar, atar kendini yere..
Oğlu daha toprak altına girmeden o ana düşer toprağın üstüne..
Öyle bir vurur ki yeri zelzele oluyor sanırsın…
Konu komşu yığılır, bin feryat bin figana karışır, dersin ki kıyamet bu..
Kimi ana önce sana doğru koşar, ellerine sarılır, son bir umutla yüzüne bakar “yaralı, yaralı değil mi komutan” der, başını öne eğersin, hiçbir şey diyemezsin, dizlerinin bağı çözülür, çökersin anayla birlikte yere, o ağlar sen ağlarsın, gözyaşları birbirine karışır, hemşire elinin titremesinden, gözünün yaşını silmekten sakinleştiriciyi yapamaz bile..
Baba.. O babalar, fidan gibi evlatlarını feda eden o babalar..
Sicim gibi gözyaşları dökülürken gözünden, acıya garkolmuş bir gururla, “vatan sağolsun, vatan sağolsun şehit babasıyım ben” dediğini duyarsın..
Kimi içine akıtır gözyaşlarını, kimi donar kalır, kimi günlerce konuşamaz..
Kimi dua eder kimi beddua..
Kimi kendi saçlarını, kimi saçlarımızı yolar, ne şapka kalır başınızda ne rütbe omuzlarınızda, söker atar..
Asıl büyük kıyamet bir-iki sonra kopar..
Gerçekle yüzleşme günüdür. Bu sefer cenazeyle birlikte varırsın köye..
Tören mören hakgetire..
Köylü alır şehidini omuzlarına, yer yerinde oynar, ne protokol kalır ne düzen..
Tekbir sesleri feryada karışır.. Kimi evladımı en son haliyle hatırlamak istiyorum der, görmek istemez cenazesini..
Kimi de illede göreceğim der, gösteremezsin ki; ya yüzü yoktur ya da bacağı..
Bir Üstteğmen elinde daha önce de okuduğu, sadece isim hanesi değiştirilmiş standart metni okur, “kanı yerde kalmayacak” der bitirir konuşmayı, tabuta sarılı analar, babalar, bacılar gardaşlar duymaz bile bunu, duysa da inanmaz..
Zevat, öğle yemeği ile bir önceki randevu arasına sıkıştırdığı şehit cenaze törenine katılarak görevini yapmış olmanın huzuru içinde, vicdanı rahatlamış bir şekilde köyden ayrılır..
Orada bir mezar, bir bayrak, bir ana kalır..
Gittiğim evler arasında Türk evi de vardı kürt evi de..
Laz da var dı çerkes de..
Alevi de vardı sünni de..
Hepsi evlatlarını bu vatan, bu millet, bu devlet uğruna, namusu ve şerefini korumak için göndermişti askere..
Türkü kürdü alevisi sunnisi hatta yahudisi hırıstiyanı oradaysa, peki kim bu düşman?
Arkadaşlar; Düşman; ne bir etnik grup, ne bir siyasi düşünce, ne bir din, ne bir tarikat ne de bir devlet..
Düşman; bu coğrafyayı kendi emelleri uğruna yeniden şekillendirmek isteyen, kanser gibi bütün siyasi ve sosyal oluşumların içine sızmış, inanılmaz bir medya ve maddi güç kullanarak, kendine hizmet eden kalemşör ve silahşörleriyle de bizi biz yapan bütün değerlerle birlikte, ülkenin birliğine dirliğine güvenliğine saldıran kötü bir irade..
Bu mücadele Türkiye Cumhuriyeti Devletinin varlık yokluk meselesidir..
Çözüm ise çok basit..
Gün, bütün aşırı uçlarımızı bir kenara bırakarak, bütün siyasi görüş ve oluşumların dışında ve üstünde kalarak politika üretmek ve uygulamaktır.
Ben bir kişiyim ne yapabilirim ki diyenler, unutmasın ki tarihin akışını hep BİR KİŞİ’ler değiştirmiştir.
Ne demişti bir yazar; ÇARESİZSENİZ, ÇARE SİZSİNİZ..”
Hilmi ALICI
1307
