Babası 3 yıl önce vefat eden genç kızın duygu yüklü yazısını sizlerle paylaşmak istedim.
Babam, uykunu böleceğim ama seninle konuşmak istiyorum
Uyan baba, uyan!
Bak, sana neler anlatacağım
Başucuna gelip, sana böyle haykırdığımda gözlerini açıyorsun
Biliyorum
Beni dinliyor, belki de bana bir şeyler fısıldıyorsun,
Biliyorum
Ama gücüm, ne toprağı yenip gözlerine ulaşmaya yetiyor,
Ne de fısıltılarını işitebiliyorum
Yine öğrettiğin gibi hissedebiliyorum
Bugün 4 Kasım,
Sen gideli tam 3 sene oldu
Bana “kızım ben çıkıyorum” demeden ilk gidişin
Bizleri öpmeden kapıdan ilk çıkışın
Gelirken alayım; bir şey lazım mı diye sormayı ilk unutuşun
Kravatını bile takmamıştın bu sefer,
Nereye gittin ki, bu kadar önemsizleşti alışkanlıkların?
Soğuk mu baba oralar?
Üç yıldır damarlarımda kaç tur attın kim bilir?
Sen damarlarımda dolaşıyorsun
İkimiz bunu biliyoruz ya, bu da yeter
Babam, buraları hiç merak etme
Toprağın altındaki loş karanlıktan daha karanlık bu dünya
Ben bu ayın sonunda evleniyorum,
Atahan da bu sene üniversiteyi bitiriyor
Nasıl asil, nasıl senin oğlun olduğunu anlatıyor..
Annemi tahmin edebiliyorsundur, halen sana aşık. .
Yarın üçümüzde geleceğiz başucuna
Bir de, sakın telaşlanma, biz hep el ele ve tek yumruğuz
Yüksek dağlardaki uzak ağaç görüntülerine,
Bulutların karmaşasına
Dalgalara, yakamozlara
Gece uzaklardan gelirken
Yol kenarlarındaki çalıların garip şekillenişlerine,
Minicik bir hareket eder mi diye duvardaki resmine,
Uyumak üzereyken gelen tıkırtıyla irkilip
Evin dört köşesine bakıyorum hep
Karşıma çıkarsın diye.
Lanet olsun, yoksun!
Bir gece rüyama gir baba, kucakla beni, kızım ben geldim de!
Çok özledim, çok özledim anlıyor musun?
Çok özledim.
– Melisa Oral
1846
