Gazeteciliğin hep zor bir meslek olduğu söylenir, yazılır. Gazeteci tarihin tanıklığını yapar. Tanıklık ettiği olaylar, gördüğü, yaşadığı olaylardan etkilenmediği zamanlar olmaz mı?
Olur tabiki…Gazetecide insan, gazetecide etten kemikden bir insan.
Gazeteci karşılaştığı gördüğü olaylarda duygularını, hislerini bir yana bırakmak zorunda. Nasıl olacak bu? Nasıl duygusuz, hissiz olabilecek?
İşte ince nokta, ince çizgiler burada ortaya çıkıyor. Yaşadığı en zor anlarında dahi görevini getirmek zorunda.
Dünya Çalışma Örgütü yaptığı araştırmalar sonucunda Gazetecilik mesleğini en ağır işçiler sınıfına alırken, Dünya Sağlık Örgütü Gazetecilerin çalışma ortamında harcadıkları enerjinin taş ocağında çalışan işçiden daha fazla olduğunu açıkladı. Bir yanda masabaşı, bir yanda taş ocağı… Masabaşı derken akıla hemen “Masabaşı Gazetecilik” akla gelebilir, gazetecilikde aşamalar vardır, belirli sürelerden sonra masabaşına ulaşılır. O süre içinde çekilen çileyi oraya gelenler bilir.
…
Klasik bir deyim, bir tabu; Gazeteci tarafsızdır…
İşte bu tabuyu yıkmak için geçerli bir neden olmalı, bu kuralı tanımıyorum. Evet altını çizerek özellikle üstüne basa basa belirtmek istiyorum.
Ben tarafsız değilim.
Bu sözleri yıllarca önce söyledim 1982 yılından beri…
Ve hala da söylüyorum.
Ben taraflı bir gazeteciyim..
İyinin yanında TARAFLI,
Haklının yanında TARAFLI,
Mağdurun, güçsüzün, yoksulun yanında TARAFLI…
Özellikle de Karabük’ün menfaatleri için TARAFLI
…
Basında sansürün 92. Yıl törenleri Karabük’te de kutlandı. Özel nedenlerden dolayı katılmak nasip olmadı. Hisler önemlidir, bazı olayları hissedersiniz, gazetecinin okurlarıyla paylaştığı sütunlarını özel-kişisel konuları için kullanmasına karşıyım…
Böyle öğrendik, bunu prensip edindik.
Söylemek istediğim, “Kan kusar, kızılcık şerbeti içtim ” misali Hayat devam ediyor, dünya dönüyor, Karabük’e küçükde olsa fayda sağlayabilmek için Allah’ın izniyle çaresizliği yenmeyi bilmek…
Onurla mücadeleye devam etmek…
28 Haziran 2000
493
